Mam rację. Można powiedzieć, że literackie jedzenie. Lubię gotować potrawy wymienione w książkach. Przyznaję, są tacy, którzy pobudzali wyobraźnię od dzieciństwa.
Na przykład, pamiętasz scenę z Trzech muszkieterów?
- List, list polecający! Krzyknął d'Artagnan. - Daj mi mój list, tysiąc diabłów! Albo wypluję cię jak jarząbki!
Niestety, pewne okoliczności nie pozwoliły młodemu człowiekowi zdać sobie sprawy z groźby. Jak już powiedzieliśmy, jego miecz został złamany na pół w pierwszej walce, o której udało mu się całkowicie zapomnieć. Dlatego próbując złapać miecz, uzbrojony był jedynie w kilkunastocalowy fragment, który karczmarz starannie wepchnął do pochwy, chowając koniec ostrza w nadziei na skonstruowanie punktacji igła.
Pamiętam wyrażenie „skalująca igła” i zrobiło na mnie dziwne wrażenie. W ZSRR (a nawet teraz) takie urządzenia nie były używane w kuchni. I przez długi czas męczyłem się - po co mi igła punktowa i jak do cholery jej używać, a także - jak można ją zrobić z dość długiego kawałka miecza?
Dopiero po latach pierwszy raz zetknąłem się z tym urządzeniem. Tak wygląda nowoczesna igła do wypychania
W opasce zaciskamy pasek produktu, którym będziemy coś wcisnąć igłą, przekłujemy ten produkt, rozciągniemy i... voila!
Okazuje się, że jest całkiem interesujący.
Jednym z moich ulubionych przepisów jest wołowina faszerowana boczkiem. Na podstawie sceny z powieści Dumasa Czterdzieści pięć. Dumas bardzo lubił pyszne jedzenie, a ta jego miłość znalazła odzwierciedlenie w opisanym tam spotkaniu między Shiko i jego bratem Goranflo, który został opatem klasztoru. Ten opat zapytał swojego kucharza:
- Co masz dzisiaj na śniadanie? Zapytał Czcigodny Opat.
- Jajecznica z kogucikami.
- Co jeszcze?
- Nadziewane pieczarki.
- Więcej?
- Raki z sosem madera.
- To wszystko drobiazg, drobiazg. Wymień coś solidniejszego i pospiesz się.
- Możesz podać szynkę nadziewaną pistacjami.
Shiko prychnęła pogardliwie.
- Przepraszam - wtrącił nieśmiało Euseb - jest gotowana w sherry i nadziewana wołowiną.
Zgadzam się, brzmi pysznie. Ale ja nie lubię wieprzowiny, więc musiałem eksperymentować z wołowiną. Więc weźmy dobry kawałek miazgi. Fajnie byłoby go trochę marynować w winie, na przykład w białym wytrawnym winie, ale jeśli nie, to nie rób tego.
Boczek pokroić w cienkie, długie paski. Jeśli paski nie są długie, po prostu pozwól im być cienkie, aby można je było „zawiązać” (najbardziej naturalnymi supełkami). Bierzemy igłę punktową (jeśli jej nie ma, to nóż), wykonujemy nakłucie i przeciągamy ją przez miazgę, jakby ją szyjąc.
Jeśli napychasz się nożem, robisz przebicie i wciskasz bekon w to nakłucie zwykłym kijem do sushi.
Aby zapobiec wysychaniu wołowiny podczas pieczenia, strona, która będzie wyglądać „do góry”, musi być „zszyta” jak najbliżej powierzchni. Doświadczonym kucharzom udaje się bezpośrednio „wyhaftować” wzory bekonem, jak wzory z wikliny, ale ja nie mam na to dość sztuczek.
Następnie posolić i pieprzyć mięso, natrzeć rozmarynem, posypać płatkami czosnku (cienko pokrojony czosnek), zawinąć folię i wyślij do piekarnika nagrzanego do 250 stopni na dwadzieścia minut (jeśli kawałek jest duży) lub 10 (jeśli troszkę mniej). W miarę upływu czasu zmniejszamy ogrzewanie do 180 stopni.
Czas pieczenia jest trudny do precyzyjnego określenia. Zwykle kładę godzinę na 500 gramów mięsa i dodaję dwadzieścia minut do każdego z następnych 250 gramów.
Pół godziny przed końcem pieczenia rozłóż folię, aby wołowina wyszła ze skórką. Może być podawany zarówno na zimno, jak i na ciepło.
Smacznego!