Niejednokrotnie pisałem, że z wielką przyjemnością czytam okresowo książkę „Kreml. Kuchnia specjalna ”. Przeczytałem ją ponownie - bo wydaje się, że odbiór informacji często zależy od ogólnego nastroju i stanu, no cóż i zainteresowań w tej chwili (zwłaszcza jeśli chodzi o gotowanie) i zupełnie inaczej rzeczy.
Latem i jesienią mózg zauważa potrawy warzywne (zwłaszcza jeśli natrafi się na nieznaną nazwę). Zimą najczęściej pociągają Cię obfite, bogate zupy - i automatycznie przewijasz strony w poszukiwaniu odniesień. No cóż, skoro w ostatnich miesiącach zostałam zmuszona do prowadzenia kategorycznie zdrowego trybu życia z odpowiednim odżywianiem, to... Tak, uderzają (i pozostają w pamięci) wszelkiego rodzaju kaszki, lekkie zupy dietetyczne.
Owsiankę i zupy (i nie tylko je, ale w zasadzie posiłki dietetyczne) stosowano na Kremlu na siłę popularność (w końcu przywódcy ZSRR nie różnili się młodością i zdrowiem), dlatego w ich gotowaniu szefowie kuchni osiągnął wysokość. Jeśli chodzi o przepisy, to oczywiście knebel. Najczęściej nie ma przepisów, bo książka jest bardziej „pamiętnikiem”, ze wspomnieniami szefów kuchni i prostym spisem… Albo ciekawymi historiami, które wydarzyły się w pracy.
Tam też możesz coś odebrać. Tutaj Anatolij Siergiejewicz Żukow, kelner specjalnej kuchni, a także podpułkownik, opowiadał o współpracy z Gorbaczowem. Oczywiście poczytaj o tym, jak rozwiązali problem żywnościowy w niektórych krajach (np. W Wietnamie, kiedy woda z kranów płynęło naprawdę „żywcem”, potem zemsta na zwierzętach), ciekawsze, ale codzienne menu ostatniego sekretarza generalnego też... nęcący.
Ogólnie wszyscy pracownicy wspominali, że Gorbaczow był jednym z najbardziej bezpretensjonalnych sekretarzy generalnych. Raisa Maksimovna bardzo uważała na swoje jedzenie, a gusta były proste. Na śniadanie, od ody do roku, Gorbaczowie podawali jako danie główne owsiankę - grykę lub płatki owsiane. Ale płatki owsiane nie były zwyczajne, ale, jak mówią, prawdziwe - owsianka.
Spróbujmy ugotować? Nie jest to trudne, najważniejsze jest przestrzeganie prostych zasad.
1. Po pierwsze, nie bierzemy płatków. Owsianka jest zrobiona z owsa. Ponadto owies ten powinien być średnio rozdrobniony. Właściwie nawet nie wiem, gdzie znaleźć mielonkę średniej wielkości - łatwiej kupić niezgniecioną owsiankę, albo krojony na gołe ziarno owsianki - nie spotkałem innych rodzajów.
Niezgniecione płatki stają się średniej wielkości płatkami owsianymi w młynku do kawy. Mamy opcję ekonomiczną. Że tak powiem.
2. Teoretycznie owsiankę gotuje się w wodzie bez dodawania soli. Bardzo wątpię, że był gotowany bez soli dla Michała Siergieja, więc dorzuć szczyptę. Ale nie bierz mleka - nigdy nie wiadomo, autentyczność jest taka autentyczna!
3. Jeśli masz dobrej jakości owies, gotowy do gotowania (są takie marki, ale nie są zbyt dobre), to po prostu usmaż go przed gotowaniem - wtedy będzie miał orzechowy smak. Jeśli trzeba umyć owies, umyj go i usmaż. Smażymy, jak każde zboża, bez oleju.
4. Stosunek gotowania może się różnić. Mój ulubiony to 1,5 szklanki wody na 1/3 szklanki owsa. Ale tutaj dodam: gotuję owsiankę przez nieco ponad dwadzieścia minut, a jeśli chcesz ją gotować dłużej (powiedzmy, aby płatki były jeszcze bardziej miękkie), będziesz musiał wziąć więcej wody.
5. Będziesz się śmiał, ale wystarczy tylko wymieszać owsiankę drewnianą łyżką. Nie to powiedziałem, wymyślili to kucharze. Ci, którzy nieustannie gotują owsiankę i ogólnie pielęgnują ją pod każdym względem. W Szkocji (a Owsianka, co dziwne, jest szkocką specjalnością wywłaszczoną przez Brytyjczyków) odbywają się Mistrzostwa Świata w Gotowaniu Owsianki. Tam ingeruje się tylko w specjalny kij - kikut. Ale można zastąpić łyżeczką (czytałem na blogach szefów kuchni, że nie ma różnicy, konsystencja jest właściwa). Ale jeśli wymieszasz owsiankę żelazną łyżką, owsianka okazuje się bardziej płynna. Taka zagadka!
O tak. Owsiankę należy podawać z przyprawami - trochę masła, trochę śmietany, trochę syropu, trochę syropu - generalnie zależy to od gustów i stanu portfela. Smacznego!