Od dzieciństwa pamiętam cegły leżące z jakiegoś powodu w piecu gazowym na najniższym arkuszu. A dom przyjaciela z dzieciństwa w piecu nie był z cegieł, ale z bruku, najbardziej naturalnego. Z wyglądu - bardzo podobny do tych stosowanych w wannach.
Pamiętam, że w dzieciństwie zadawałem pytanie - po co są tam potrzebne, a nawet dostałem odpowiedź, że cegły i kostka brukowa niosą ładunek funkcjonalny, z nimi pieczenie jest lepsze.
Ale dopiero niedawno pomyślałem - czy tak jest naprawdę?
Ogólnie rzecz biorąc, tradycja ulepszania pieców za pomocą kamieni jest zrozumiała. Nowoczesne piekarniki, nawet konwekcyjne, nawet z grzaniem od góry i od dołu, są kapryśne i dalekie od doskonałości.
Myślę, że każdy, kto choć raz coś upiekł, zetknął się z tym, że z jednej strony piekarnik lepiej „piecze”, z drugiej - słabiej, spód produktu może się przypalić, a góra może nie brązowieć.
Podejrzewam, że piece piekarnicze generalnie się nie nadają - służą do pieczenia mięsa, drobiu i ryb, do potraw w garnkach iw folii, generalnie do pieczenia, a nie do piekarnika.
Piekarniki nagrzewają się nierównomiernie, nie zatrzymują ciepła, nie można ułożyć w nich pieczenia „parą”, ponieważ piekarniki i para nie trzymają dużo.
Do pieczenia idealne jest doświadczenie przodków - piekarnik, który nagrzewa się przez długi czas, ale także długo stygnie, w którym ciepło jest równomiernie rozprowadzane.
Dlatego ludzie starali się jak najlepiej, aby „przypomnieć sobie” piekarnik.
Tylko, szczerze mówiąc, wyszło niezbyt dobrze. A wszystko dlatego, że używanie prostych kamieni czy cegieł nie jest złym zachowaniem, a po prostu bezużyteczne.
Kamień potrzebuje specjalnego szamotu, równomiernie się nagrzewa i równomiernie oddaje ciepło, pomagając zamienić piekarnik w gałąź pieca opalanego drewnem.
Takie kamienie nazywane są teraz kamieniami do pieczenia, można je kupić w wielu sklepach.
Taki kamień kładzie się na dnie piekarnika i podgrzewa - półtorej godziny, a następnie na rozgrzanym kamieniu można już posadzić chleb, ciasto, bułeczki, a nawet ułożyć formę z biszkoptem.
Okazuje się, że kamień kumuluje ciepło, a następnie oddaje je równomiernie - całą powierzchnią, w związku z czym pieczenie ma tendencję do „podnoszenia się”, nie mając czasu na rozprowadzanie w różnych kierunkach.
Kolejny plus - kamień nie pozwala na spalenie wypieków, ponieważ służy jako rodzaj bufora wymiany ciepła.
Jedyną wadą jest to, że jeśli coś (na przykład nadzienie do pizzy) dostanie się na sam kamień, szybko wchłonie tłuszcz, olej, sos i pojawią się plamy. Estetyka cierpi, a jednak - pachnie, dość ostry, aż wypali się wszystko, co zostało wchłonięte w pory materiału szamotowego. Dlatego lepiej jest układać wypieki nie od razu na kamieniu, ale najpierw na papierze do pieczenia, a dopiero potem na nim.