Po raz kolejny natknąłem się na publikację o „strasznej sowieckiej żywności” i produktach „kosz-sz-mar”.
Na przykład, co jedli radzieccy ludzie?
Po pierwsze - owsianka na śniadanie (a nawet na obiad i kolację). Co za koszmar.
Po drugie, zupy są tłuste, bogate, śmiertelne dla zdrowia. Takie zupy to hańba kuchni i całego narodu! Czy tak jest w przypadku Francuzów – lekkie, delikatne przeciery. A my mamy kapuśniak z kapustą, wiesz.
A także - kiełbaski z kiełbasą, niejadalne. I zjedli kurczaka – tego, którego niektórzy nazywali „niebieskim ptakiem”, a inni „biegnącym ptakiem”. A na dodatek do okropnych produktów mięsnych - ziemniaków lub makaronu.
A co z bananami? Wyobraź sobie, że kupiono je tylko w Moskwie. A potem - przez przypadek, nawet w Moskwie nie było pod dostatkiem bananów w strasznych czasach sowieckich!
I na tym autor zrobił trik, który miał nadać oryginalności. Nie skinął głową w stronę Zachodu - mówią, tam już lepiej jedli. Zaczął wspominać, jak dobrze było przed rewolucją - blancmange, czerwony, niebieski i pasiasty, jesiotr z sevrugą, winogrona, które urzędnicy wiedzieli, jak odpuścić, aby ani jednej zmiażdżonej jagody, masła Czukhonskoe, dziczyzny i innego ubitego drobiu... I innych prezentów z dobrych stoczni mięsnych wieśniacy.
Jedyna rzecz, o której osoba zapomniała wyjaśnić: wszystko to ucieszyło 5-10 procent populacji. Kolejne dziesięć procent jadło znacznie skromniej. A około osiemdziesięciu procent - to znaczy chłopstwo, a nieco później robotnicy, prowadzą swoją egzystencję od warunkowo dobrze nakarmionych do całkowicie głodnych, z przerwą „połowicznego głodu”.
Głód zdarzał się regularnie. Nie zagłębiając się w historyczne dystanse, można przypomnieć głód z lat 1891-1892, który ogarnął 29 prowincji, głód z lat 1897-1898 - centrum i południowy wschód kraju, głód 1901 - 17 prowincji, 1905 - 22 województwa.
Będą mi się sprzeciwiać, że głód to okresy, które powstają z powodu okoliczności niezależnych od ludzi - suszy lub przeciwnie, powodzi, z kaprysów natury.
Ale pamiętajmy, co chemik i agronom A. N. Engelhardt (jego „Listy ze wsi”)
- Każdy, kto zna wieś, zna sytuację i życie chłopów, nie potrzebuje danych statystycznych i obliczeń, żeby wiedzieć, że sprzedajemy zboże za granicą nie z nadmiaru... U osoby z klasy intelektualnej taka wątpliwość jest zrozumiała, ponieważ po prostu nie można uwierzyć, jak tak żyją ludzie, a nie jadłem. A jednak tak jest naprawdę. Nie żeby w ogóle nic nie jadły, ale niedożywione, żyją z ust do ust, jedzą wszelkiego rodzaju śmieci. Pszenicę, dobre czyste żyto wysyłamy za granicę, do Niemców, którzy nie będą jeść żadnych śmieci... Nasz chłopski rolnik nie ma wystarczającej ilości chleba pszennego na sutek dziecka, kobieta żuje skórkę żytnią, którą zjada, kładzie szmata - ssać.
Oto i jesiotr gwiaździsty i winogrona, gdzie nie ma ani jednej zmiażdżonej jagody na kiście.
Bogate zupy i płatki zbożowe - dla wielu mieszkańców Imperium Rosyjskiego było to niedostępne marzenie, które się spełniło. a także kiełbasy i kiełbasy, które są teraz skarcone przez snobów.
Ludność ZSRR dostała możliwość IS. Nie żyć od ręki do ust, ale JEST. A jednocześnie ich dieta, która teraz jest oczerniana, była całkiem normalna.
W czasie chrupania francuskiej bułki większość ludności jadła czarny chleb (a nawet wtedy z domieszkami).
Dlaczego to piszę? Nie chwaląc minionych czasów, nie. Tylko ze względu na uczciwe traktowanie. Z biegiem lat zmieniają się nasze wyobrażenia o prawidłowym i satysfakcjonującym odżywianiu, zmienia się nasz stosunek do żywności. A jeśli naprawdę podejmiesz się oceny kuchni z przeszłości, to zrób to bezstronnie, biorąc pod uwagę zarówno ogólną sytuację, jak i historyczny rozwój kraju i całego społeczeństwa.
A kiedy zaczniesz to robić, zrozumiesz: nie ma nic do skarcenia.