Według wspomnień chorąży Alevtiny Georgievnej Keriny, szefowej kuchni specjalnej, która pracowała tam od 56 do 83 roku, przedstawiciele najwyższej elity partyjnej ZSRR wybierali dania bardzo skromnie. Tak, na stołach, zwłaszcza podczas bankietów, podawano prawdziwe arcydzieła - nie tylko kulinarne, ale także arcydzieła sztuka projektowania, że tak powiem, ponieważ złożoność projektu jest nadal uderzający.
Ale obok nich w menu zawsze były raczej „proste” dania.
Na przykład Susłow, jak się okazuje, bardzo lubił jej orientalny pilaw, mimo że z powodu cukrzycy był raczej wybredny w kwestii jedzenia.
A Breżniew to potrawa, którą Alevtina Georgievna nazwała w swoich wspomnieniach „bayalda”
Szczerze mówiąc, przez chwilę ta nazwa mnie intrygowała. Bo teraz „bayalda” w formie, w jakiej przepis trafia do internetu, budzi podejrzenia. To danie warzywne, które można przygotować na zimę iw którym pożyczana jest pasta pomidorowa.
Dlaczego - to jasne, ze względu na ekonomię. Pieniądze i czas. Ale bardzo wątpię, że zostało tak ugotowane w Specjalnej Kuchni.
I wtedy dotarło do mnie, że bayalda to uproszczona nazwa Imama bayaldiego, albo tureckiej przekąski, albo zimne lub gorące danie warzywne, w którym bakłażany są solone i które... cóż, prawe palce poliż to!
Rozbieżności w przepisach wynikają z faktu, że bayaldy z nimi w takiej czy innej formie istnieje w kuchniach prawie wszystkich krajów bałkańskich, a nawet w Iranie, piszą, jest przygotowywany. W niektórych krajach imam bayaldi przygotowuje się dla zastępcy, kroi bakłażany na cienkie plasterki, a następnie smażone, duszone w sosie pomidorowym z cebulą, papryką i czosnkiem, a gdzieś - z klasycznym, że tak powiem, jego opcja.
Myślę, że klasyczny imam bayaldi został podany w Specjalnej Kuchni - bo jest nie tylko smaczny, ale też prezentuje się bardzo efektownie.
W przypadku wersji klasycznej bierzemy:
• Bakłażan - sześć sztuk
• Świeże pomidory - siedem niezbyt dużych
• Cebula - kilka głów
• Słodka papryka - kilka sztuk
• Chili - jedno małe, świeże
• Oliwa z oliwek (opcja zamienna - słonecznik)
• Aromatyczne zioła (świeże), duża pęczek kolendry i pietruszki, można dodać co tylko zechcesz, ale nie koperek
• Czosnek - kilka goździków
• Sól pieprz.
Moje bakłażany, robimy głębokie nacięcie wzdłuż bakłażana, który go nie przecina (czyli rozdzieramy go tylko z jednej strony) i wysyłamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni na około godzinę. Czy usuniesz łodygi, czy nie, zależy od ciebie, łodygi będą ładniej wyglądać, ale to na mój gust.
Podczas pieczenia przygotuj nadzienie: paprykę pokrój na małe kawałki, usmaż, zdejmij z patelni. Z pomidorów robimy puree ziemniaczane - czyli blanszujemy, obieramy, siekamy nożem lub tarką.
Cebulę pokroić w krążki na ćwiartkę, chili w krążki, obrać z nasion, aby uniknąć nadmiernej ostrości.
Najpierw prześlij cebulę na patelnię z rozgrzanym olejem - smaż na złoty kolor, następnie pomidory i gotuj na wolnym ogniu przez kilka minut. Następnym krokiem jest papryka (smażona) i gotuj na wolnym ogniu do miękkości. Nie należy przykrywać pokrywką, płyn musi odparować.
Gdy wszystko będzie wystarczająco gęste, dodaj drobno posiekany czosnek, papryczkę chili, sól, pieprz, podgrzewaj przez kilka minut i wyjmij z pieca.
Tam i przybyły bakłażany. Każdą z nich smarujemy olejem, a nacięcie, które wykonaliśmy, w miarę możliwości rozszerzamy go dalej, starając się nie uszkodzić samego bakłażana.
Teraz wymieszaj nadzienie z posiekanymi ziołami i nadziewaj bakłażana.
Nadzienie, które nie pasowało do bakłażana, wylej na spód żaroodpornej formy, połóż na nim bakłażana i wyślij do piekarnika na 30 minut (w przybliżeniu) w temperaturze 180 stopni. Posyp orzechami na wierzchu.
Smacznego!