Wiesz, jako dziecko, czytając eseje i artykuły o Japonii w magazynie „Dookoła świata”, najbardziej zaskoczyła mnie cierpliwość Japończyków - żują ryż od urodzenia do końca życia i nie brzęczą.
Jako dziecko nie jadłem ryżu. W tym sensie, że jest dobrowolne. Nie kochałem. Ale powiedzmy, że w ZSRR nigdy nie było specjalnej kultury gotowania ryżu. Gotowali mleczną owsiankę ryżową lub robili pilaw. Ale jako przystawka... Nie, ryż był ugotowany na przystawkę, ale bądźmy równi - ryż na przystawkę (zwykły ryż) jest jak... karton do żucia, czy coś. Jest spożywany tylko wtedy, gdy jest dobry sos. Przynajmniej tak było w moim dzieciństwie.
I to nie jest potępienie ZSRR, to stwierdzenie faktu. Na większości terytoriów ryż nie był produktem „rodzimym”, lecz importowanym z zewnątrz, a jego uprawa dopiero zaczynała swoją historię
Wiele się teraz zmieniło. Pojawiły się zarówno ich własne, mniej lub bardziej przyzwoite odmiany, jak i te importowane.
Do przystawek - pachnący jaśmin, do gotowanych zbóż - okrągłe ziarno, japonica lub risotto, do pilawów - fermentowane devzira dla smakoszy... Jest prostsze, droższe. Stopniowo też uczymy się gotować ryż, okazało się, że gotowanie ryżu nie jest łatwym zadaniem (dlatego nie lubię ryżu w torebkach do gotowania wygląda atrakcyjnie, ale smakuje tak, jakbyś je jadł z głodu).
Ale zagadka wytrzymałości ryżu Japończyków była dla mnie wciąż aktualna przez długi czas.
Ale sprawa jest mała - w przyprawach.
Furikake to klasyczna przyprawa do ryżu, choć trudno ją nazwać „starożytną”. Ma co najwyżej sto lat - czytałem, że pewien lekarz (lub farmaceuta) wynalazł ją na początku XX wieku i wcale nie dla gustu (choć Japończycy również brali pod uwagę smak), oraz wzbogacenia diety w wapń (okazuje się, że z wartościami odżywczymi w Japonii były Problemy).
Oryginalny furikake był oparty na suszonym narybku, aby złagodzić w nich rybi smak. dodano sól i nasiona sezamu, w wyniku czego powstała przyprawa, która znacznie poprawiła smak przaśnego gotowanego ryżu lepszy.
W ciągu stulecia fukrikake przekształciło się w odrębny rodzaj przyprawy. Obecnie jest ich bardzo dużo, jest furikake z warzywami, jest furikake z łososiem, jest z wiórkami tuńczyka.
Jego główną cechą charakterystyczną jest to, że wszystkie składniki są suszone do uzyskania chrupkości i jak we wszystkich japońskich przyprawach, furikake ma przeważnie równowagę słodyczy, kwaśności i słoności.
Aby ryż stał się pełnowartościowym daniem, wystarczy go posypać tą przyprawą. Co więcej, różne rodzaje dają różne gusta. Naszym ulubionym jest z wiórkami tuńczyka, a tutaj najważniejsze jest, aby nie jeść jej tak prosa - bez ryżu.
Nawiasem mówiąc, furikake to obowiązkowy składnik rosyjskiej (aha, już rosyjskiej) potrawy ludowej „leniwe sushi” w Japonii (opowiadałam o tym wczoraj)