Jedzenie jest trudne. I wdzięczny. Lubi tych, którzy traktują ją z „duszą”. To prawda, że mści się na snobach i miłośnikach tego, co ludzie nazywają prostym i pojemnym „popisem”.
Pamiętam, że w latach dziewięćdziesiątych, kiedy importowane produkty właśnie pojawiły się w „wolnym dostępie”, byli tacy, którzy kłócili się – nic nie może się równać ze smakiem! Jakie są domowe ciasta i ciastka, gdy są bułki i babeczki w pięknym opakowaniu! Patrzysz na torby, patrzysz na naklejki - od razu widać, dla ludzi to zrobione! A salami, które jest „złotem”?
Coś mi mówi, że teraz po prostu unikną tego salami, ale potem zjedli je dla słodkiej duszy. A z domowej surowej wędzonej kiełbasy - a była wtedy doskonałej jakości, mimo trudnych czasów - zakręciły nosy. Jak, fuuuuuu, nasz, bękart.
To było dziwne nawet wtedy, ale teraz, wiesz, nie mniej dziwności.
Czytając komentarze do jednej z poprzednich publikacji – „Jesteśmy biedni, więc dławimy się niejadalnością: stosunek do produktów, którego nie mogę zrozumieć”, zdałem sobie sprawę: mimo że że większość czytelników ma zdrowy stosunek do jedzenia, oceniając je nie według ceny, ale według gustu, wciąż są tacy, dla których „drogi” - dobry, „tani” - słabo.
Okazuje się, że niektórzy prawie wpadli w histerię, propozycja użycia smażonej cebuli do gotowania i pieczenia kości na rosół, to „trening”. Dlaczego „przyzwyczajanie się” nie jest jasne, ale zaproponowali, że za opłatą zwrócą się do kasjera Jednej Rosji.
Dlatego dziś, specjalnie dla fanów wyjątkowo „bogatego” jedzenia, mały program edukacyjny.
Panie i Panowie!
Rosół do pieczenia kości to wykwintna kuchnia francuska. Jeśli w drogiej restauracji podano rosół na zwykłym mięsie, wiedz, że tam niczego nie wkładają. Uważają, że nie jedzono nic słodszego niż marchewki.
Nic dziwnego, że Francuzi, aby uzyskać bogaty, aromatyczny bulion, na którym przede wszystkim gotowano takie arcydzieło jak demiglias, wypiekano kości ze skrawkami i żyłkami.
A szpik, który kosztuje dwadzieścia rubli za kilogram, to przysmak.
Przetarte i upieczone (posyp mózg solą, rozmarynem lub inną przyprawą, będzie to kosztować ...
Tak, 690 rubli za 350 gramów. Cena może być mniejsza lub większa. Wszystko zależy od stopnia bezczelności establishmentu i jego pretensjonalności.
Co więcej, w czasopiśmie takim jak „Moskvich Mag” napiszą z zachwytem – „Na Patriarchach znaleziono przepyszny szpik”.
Czy wiesz, dlaczego tak jest?
Bo podczas gdy snobowie, którzy uważają się za smakoszy, parskają, kucharze… wiedzą, że jest pyszny, a restauratorzy radośnie pocierają długopisy, bo to właśnie takie potrawy – z najprostszych produktów, po prostu doprawione glamour, przynoszą najwięcej zysk.
A teraz uwaga, pytanie: czy te same pieczone kości pogorszą się, jeśli zostaną ugotowane w domu, nie. Czy ugotowany z nich rosół nie będzie smaczny, bo został przygotowany w domu, a nie w pretensjonalnej restauracji? Nie.
Ale nie tylko kości są używane w „kuchni dla smakoszy”.
Oto jęczmień perłowy, o którym wspomniałem w tej samej publikacji, według jednego z szefów kuchni (znalazłem jego wywiad w "Food").
Dobra kuchnia to nie produkty z kategorii „drogi i wykwintny”, panowie.
Jeśli mierzysz „jadalność” i smakujesz tylko ceną, możesz pozbawić się wiele (bardzo). Z najprostszych i najtańszych, pozornie marnotrawnych źródeł powstają naprawdę pyszne dania. Nawiasem mówiąc, kogo stać na wszystko. Cóż, z wyjątkiem miłośników popisów.