Niedawno moja żona przypomniała sobie Jurija Detoczkina - bohatera filmu „Uważaj na samochód”. Pamiętasz tego porywacza Robin Hooda? Moja żona i przyjaciele o ostrych językach rozmawiali o typie mężczyzny mieszkającego z matką.
Cóż, a ja (z powodu deformacji dzięki kanałowi) przypomniałem im, że matka Detochkina karmiła go bardzo smacznie i była bardzo oczytaną kobietą! Swoją drogą wiedziała, że Dumas napisał nie tylko powieści Feuilletona (kto nie wie - tak nazywała się powieść z kontynuacją, wydana w czasopisma w każdym nowym numerze, powieści te uzupełniali tacy pisarze jak Dumas czy tu - Eugene Sue), ale też książka kucharska napisał!
Bardzo obszerny i, nawiasem mówiąc, bardzo interesujący.
Czy wiesz, które masło jest najsmaczniejsze? Tej, którą krowa sama strąciła. Nie, nie w wymieniu, ale w specjalnej maszynie zawieszonej na jej szyi. Krowa chodzi, żuje, masło - gubi się. Okazuje się, że jest najbardziej delikatny. To prawda, nie mam okazji zweryfikować tego stwierdzenia... Więc muszę wziąć to za aksjomat - zwłaszcza, że Dumas uwielbiał jeść. Pamiętajcie, jak w „Nauczycielu szermierki” opisuje święta rosyjskiej szlachty, tak jak w „Czterdziestu pięciu” opisuje scenę dyskusji o posiłku opata (byłego brata) Goranflo. Natychmiast widoczne ze znajomością sprawy... Już się ślini.
Jeśli chodzi o zupę cebulową, niestety z filmu nie wynika, która z opcji podanych przez Dumasa została przygotowana przez matkę Detochkina.
Na przykład lubię zupę cebulową króla Stanisława, ale Dumas podaje też inne przepisy - prostą zupę cebulową, zdrową zupę cebulową, a nawet zupę cebulową z mlekiem.
Na zupę cebulową króla Stanisława weź:
- Skórki z bochenka białego chleba. Radziłbym znaleźć „okrągły” chleb, a nie „cegłę”.
- Biała cebula - 3-4 cebule
- Masło - posmaruj skórki i do smażenia cebuli
- woda
- Sól, liście laurowe i czarny pieprz - nie odpowiadam za zestaw przypraw. bo Dumas oszukiwał, napisał tylko „niezbędne przyprawy”. Dlatego proponuję użyć najczęstszych, biednych. Do tej zupy dodaję też kozieradkę, ale to wyłącznie moja wariacja, która wyraźnie nie jest autentyczna.
Jak widać w przepisie nie ma ani wina, ani sera Gruyere, który uważamy za niezbędny do takiej zupy. W rzeczywistości jest to prymitywna zupa dla biedaków, ale według Dumasa król Stanisław był z niej tak zadowolony, że nie wyszedł z tawerny, dopóki nie spisał przepisu.
Nawiasem mówiąc, Stanisław, ówczesny król Polski, wyróżniał się smakoszy, więc w teorii można mu zaufać ...
Jak gotujemy:
Odetnij skórkę chleba i pokrój na kawałki. Smażyć na ogniu ze wszystkich stron. Na gorąco posmaruj masłem.
Posiekaj cebulę - uwielbiam półpierścienie lub krążki. Roztop masło w kotle lub w rondlu o grubych ściankach - gdzieś łyżką i wyślij do niego cebulę. Smażymy, ciągle mieszając, aż do momentu, gdy zdajesz sobie sprawę, że cebula wkrótce zacznie się rumienić.
Następnie dodajemy grzanki do cebuli i dalej smażymy, aż pojawi się brązowy.
Gdy cebula się zrumieni, napełnij ją wodą (przekonaj się, jak bardzo ktoś lubi grubszą, komuś cieńszą), posol, wlej przyprawy i gotuj przez 15 minut.
Wszystko, ta biedna zupa, która zachwyciła byłego polskiego monarchę i trafiła do obszernego kulinarnego słownika Dumasa, jest gotowa.
Smacznego!