We wspomnieniach Marii Aleksandrownej Patkul (nawiasem mówiąc, bardzo znanej pamiętniczki) o rodzinie Mikołaja I znajduje się następujący fragment:
Wraz z ruchem dziedzińca, miłe wieczory w Pałacu Aleksandra zostały wznowione ...
Któregoś z tych wieczorów cesarzowa przypomniała sobie kummelkuchen (bułeczki kminkowe), które uwielbiała, ale nigdy nie mogła jeść, odkąd była w Prusach; w Petersburgu nigdzie nie można było dostać takich bułeczek.
Kiedy wróciłem do domu, kazałem kucharzowi przygotować wszystko, czego potrzebowałem na następny poranek. Wstając dość wcześnie, sam zagniatałem ciasto, upiekłem bułeczki i wysłałem je na gorąco do pałacu, zamówiłem przekazać lokajowi Jej Królewskiej Mości, aby podał im herbatę, a wcześniej ani słowa o nich wzmiankowany.
Cesarzowa była tak zachwycona, kiedy podano jej te bułeczki, że zapytała, skąd je wziął. Kiedy dowiedziała się, że je wysłałem, następnego dnia dzięki mnie zapytała, kto umiem je upiec. Odpowiedziałem, że zrobiłem je własnymi rękami, a jeśli wczoraj nie powiedziałem, że umiem je upiec, to ze strachu, że mogą się nie udać, jeśli zostaną złapane źle. Pozwoliła jedynie władcy oświadczyć się, a resztę kazała ukryć.
Stało się to dla mnie bardzo interesujące - jakie to są bułeczki, których w Rosji cesarzowa nie mogła przygotować najlepiej - i rodzina cesarscy byli chyba lepsi - kucharze, z którymi tak wysoko postawiona osoba zgodziła się dzielić małżonka?
I muszę przyznać, że byłam bardzo zaskoczona, gdy poznałam przepis. Nie było w nich cudownych składników, które nie byłyby dostępne w Rosji. Są na ogół, jak wiele dań kuchni niemieckiej, bardzo, powiedziałbym nawet... pospolite. Nudny. W porównaniu z francuskimi przysmakami i piklami rosyjskiego arystokratycznego stołu - cóż, w ogóle... Nieciekawe.
Jednak może się mylę? Oceń sam
Bierzemy:
- Pożądane jest 750 gramów mąki premium. Podejrzewam, że oryginalna używana mąka cukrowa - grys z pierwszej analizy i nie mogę sobie teraz wyobrazić, jak ją teraz zastąpić. Czując się jedwabistą proponuję spróbować mąki zwanej „rzecz francuską”, wypiekanej z niej kilkakrotnie, bardzo dobrze się prezentuje. Jeśli jest dostęp do najwyższej jakości kazachskiej mąki, to idzie dobrze, ale wciąż brakuje jej w swojej strukturze „cukierka”;
- Drożdże - masy nie wymienię, miałem suche, włożyłem trzy czwarte worka (worek jest przeznaczony na kilogram mąki);
- Łyżeczka cukru;
- Mleko 125 ml;
- Woda 250;
- Półtorej łyżeczki soli;
- 2 yayla i jedno żółtko do smarowania;
- Masło - sto gramów;
- No i oczywiście kminek.
Jak gotujemy:
Pisałem już, że niepoprawnie używam nawet suchych drożdży: najpierw rozcieńczam je w całej objętości płynu (ciepłego), dodając tam cukier i trochę mąki, a gdy wszystko wzrośnie, robię ciasto. W ten sposób można uniknąć posmaku „drożdżowego”, który z jakiegoś powodu jest obecnie często wytwarzany przez drożdże.
Gdy takie złe „ciasto” wyrasta, w osobnej misce ubijam jajka solą, przesypuję je do ciasta, dodaję resztę mąki. Zagniatam ciasto, aż przestanie przyklejać się do moich dłoni.
Musisz dwukrotnie pozwolić mu podejść, a następnie - możesz zacząć rzeźbić bułki, tylko okrągłe bułki.
Rozprowadzamy je na blasze do pieczenia, aby się uspokoiły, a kiedy się pojawią, robimy wgłębienie w środku każdego zagłębienia i kładziemy tam cienki kawałek masła.
Pieczemy w temperaturze 180-200 stopni na złoty kolor.
Cóż, wtedy jemy i czujemy się cesarzami.
Smacznego!